نه    رؤیایی مرا    در سر   نه شوری

تهی   از عشق     یا نفرت؟    ندانم

چو    تابوتی    که حجم آرزوهاست

تن خود را    به هر سو می کشانم

*

نگاه      روشن        آئینه        با من

تلاقی کرد     و     از نورم     خبر داد

من    و     تاریکی  نزدیک    جفتیم

چرا        آئینه      از دورم   خبر داد؟

*

کران تا بی کران    در  جستجویم

مگر     گم  کرده ی     خود را بیابم

کجا  رفتند       رؤیاهای     شیرین

که سربر می کند   هرسوسرابم؟

*

مرا   ای قطره های اشک     امروز

مجالی     تا   به  شیدایی بخندم

به    یاد       روزهای     رفته   بر باد

شبانگاهان       رؤیایی      بخندم

*

نه   رؤیایی    مرا  درسرنه شوری

اسیر           آرزوهای           محالم

به   تاریکی  چنان جفتم که امروز

دل   آئینه    می سوزد   به  حالم!